Η σκέψη έγινε πραγματικότητα και έδωσε τη θέση της στην προσμονή. Ένα ταξίδι στην πατρίδα των «αδερφών» μας, οπαδών του Ερυθρού Αστέρα, στη Σερβία, ήταν επιτακτική ανάγκη. Εκεί, δίπλα τους, ενάντια στη μισητή Partizan, σε μία αναμέτρηση αντίστοιχη με αυτές κόντρες στους πελάτες μας, εντός των συνόρων. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, όσοι είχαμε την ευκαιρία την αρπάξαμε και την Πέμπτη (14/10/05) στις 12 το βράδυ, 12 άτομα (6 από το σύνδεσμο του Μοσχάτου και 6 από τους Misfits) ξεκίναγαν το μακρινό ταξίδι για την υπεράσπιση των ερυθρόλευκων χρωμάτων.

Η ήττα στο μπάσκετ από τον λαγοκοταϊκό δεν μας πτόησε και έτσι το ραντεβού στο σταθμό Λαρίσης μας βρήκε με όρεξη και ανυπομονησία. Σε λίγα λεπτά ξεκίνησε ο πολύωρος γολγοθάς με πρώτη στάση τη Θεσσαλονίκη. Ένδειξη για συνάντηση με τους Μακεδονομάχους της μπουγάτσας δεν υπήρχε, καθώς οι οπαδοί της Partizan απείχαν από το παιχνίδι (ωραίοι οπαδοί!), με αποτέλεσμα οι μπαοκητσίδες να μην ανέβουν στη Σερβία. Το ταξίδι ήταν αρκετά ευχάριστο και, μάλιστα, έγινε ακόμη πιο διασκεδαστικό με την εύρεση στο τρένο απογόνων της Ασέας. Δεν ήταν πολλοί αλλά προσέφεραν μεγάλη διασκέδαση σε όλους μας (για περισσότερες λεπτομέρειες ρωτήστε μας από κοντά). Αποκορύφωμα η στάση στο Λιανοκλάδι. Το κόμπλεξ και τα απωθημένα των πράσινων λαγών στο αποκορύφωμά τους. Ωστόσο, δεν πιστεύω ότι αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο με αυτούς που αποτελούν την ντροπή των οπαδών.

Λοιπόν, η Θεσσαλονίκη μας υποδέχθηκε με κρύο και η σκέψη για ένα ζεστό καφέ ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε. Αναχωρήσαμε στις 9 το πρωί και μπροστά μας ξεδιπλωνόταν το κύριο μέρος του ταξιδιού-γολγοθάς. Οι ώρες δεν πέρναγαν, αλλά τίποτα δεν στεκόταν ικανό να χαλάσει τη διάθεσή μας. Ούτε η προκλητική συμπεριφορά των Σκοπιανών, ούτε οι συνεχείς στάσεις, αλλά ούτε και η επιπλέον 2ωρη καθυστέρηση λίγο πριν το Βελιγράδι. Μετά από 15 ώρες ταξιδιού, η αντάμωση με τα «αδέρφια» μας ήταν γεγονός!Μπροστάρης στην υποδοχή ο πρόεδρός μας (Λόχας), ο οποίος βέβαια θα έχει γίνει επίτιμο μέλος των Brigate, μετά από τόσες φορές που έχει ανέβει. 20 συνολικά άτομα μας περίμεναν στο σταθμό, προκειμένου να μας καλωσορίσουν. Όσοι ήμασταν από το club του Μοσχάτου μας περίμεναν οι Brigate, ενώ τα παιδιά από τους Misfits οι Ultra Boys. Προσωρινά χωρίσαμε αφού θα μας φιλοξενούσαν σε δύο διαφορετικά μέρη. Το ραντεβού μας ορίστηκε για την επόμενη ημέρα έξω από το γήπεδο.

Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε λίγα χλμ έξω από το Βελιγράδι-στο Pancevo-, όπου και θα διαμέναμε. Αφού ικανοποιήσαμε τα στομάχια μας μετά το πολύωρο ταξίδι, επισκεφτήκαμε ένα μπαράκι, όπου βρίσκονταν και τα άλλα μέλη των Brigate. Μαζί τους και η έτερη σημαία του συνδέσμου, ο (Τεράστιος), που μαζί με τον (Λόχα) είχαν ανέβει δύο ημέρες νωρίτερα. Η γνωριμία, αλλά κυρίως η υποδοχή από τα παιδιά ήταν συγκινητική. Ένα ποτήρι μπύρα στο χέρι και μία πρόποση ήταν το ξεκίνημα ενός απίστευτού γλεντιού και μιας σπουδαίας φιλίας. Όλα τα παιδιά ήταν φιλικότατα και γρήγορα μας έκαναν να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας. Μετά από κατανάλωση αρκετών λίτρων μπύρας, ήρθε η ώρα για ξεκούραση. Ραντεβού το επόμενο πρωινό, στις 12, με προορισμό το γήπεδο.

Το ναυλωμένο (!) van μας περίμενε υπομονετικά στο σημείο συνάντησης το πρωί. Το κάλεσμα για 'συνάντηση' με τους οπαδούς της Partizan ήταν άκαρπο, και η πορεία μας για το ιστορικό Μαρακανά μόλις ξεκινούσε. Με το που φτάσαμε στο γήπεδο, το 'σύρμα' είχε ήδη πέσει και όλοι οι ερυθρόλευκοι της Σερβίας μας κοιτούσαν ερευνητικά, αλλά πάντα με καλοσύνη στο πρόσωπό τους. Η ανταλλαγή αναμνηστικών έγινε σε κλάσματα δευτερολέπτων, ενώ δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε και τα δώρα που μας προσέφεραν οι Σέρβοι, λίγο πριν την είσοδό μας στο γήπεδο.Το Marakana από την πρώτη στιγμή ήταν άκρως εντυπωσιακό. Γήπεδο που πολύ εύκολα γίνεται κολαστήριο με την κατάλληλη ατμόσφαιρα από τους κατάλληλους οπαδούς. Οπότε, η χημεία ήταν η καλύτερη δυνατή. Τις όμορφες σκέψεις μας τις έκοψε η είδηση ότι τα άλλα 23 αδέρφια μας από την Ελλάδα δεν θα έρχονταν τελικά λόγω κακοκαιρίας που δεν επέτρεψε στο αεροπλάνο τους να προσγειωθεί στο Βελιγράδι. Κρίμα!
Ωστόσο, δεν πτοηθήκαμε.

Οι μεγαλύτεροι σε όγκο, πάθος, λεβεντιά και αγάπη για την ομάδα τους οπαδοί από τον ελλαδικό χώρο, συναντούσαν τους αντίστοιχούς τους από τη Σερβία.Κοινό στοιχείο; Μα τι άλλο από το κόκκινο και το άσπρο, αλλά και το πάθος, την αγάπη και την στήριξη που μόνο εμείς ξέρουμε να δίνουμε στην ομάδα μας.
Παντού ερυθρόλευκες σημαίες, κασκόλ και ανάμεσά τους πανό και σημαίες με το δαφνοστεφανωμένο έφηβο επάνω.
Τι καλύτερο από το να βλέπεις οπαδούς άλλης ομάδας να ασπάζονται και να αποδέχονται τα σύμβολά σου, σαν να ήταν δικά τους.
Τι καλύτερο από το να σε καλωσορίζουν στο γήπεδό τους 25.000 και πλέον οπαδοί του Ερ. Αστέρα, χειροκροτώντας όρθιοι στο άκουσμα ότι  ανάμεσά μας βρίσκονται τα αδέρφια μας οι Ολυμπιακοί .
Στιγμές μοναδικές, στιγμές που νιώθεις ακόμη πιο υπερήφανος γι αυτό με το οποίο έχεις επιλέξει να ταυτίσεις τη ζωή σου και που δεν είναι άλλο από την ιδέα που περικλείεται στη λέξη ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

Μπορεί να βρισκόμασταν χλμ μακριά από τον Πειραιά, αλλά η εικόνα που αντικρίζαμε γύρω μας και η όλη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο γήπεδο, μας δημιουργούσε την αίσθηση ότι βρισκόμασταν στο πέταλο του Καραϊσκάκη, στην ιστορική ΘΥΡΑ 7. Γεγονός που μας έκανε να νιώθουμε πιο άνετα;, όντας σε ένα γνώριμο για εμάς περιβάλλον.Οι φωνές, ο παλμός και το πάθος μας έγιναν ένα με αυτά των Σέρβων και η εξέδρα δεν μπορούσε παρά να πάρει φωτιά. Τρομεροί σχηματισμοί με καπνογόνα, αλλά και μοναδικά σε ρυθμό συνθήματα, μας θύμιζαν αρκετά τη δική μας εξέδρα. Όσο μπορούσαμε, βοηθούσαμε και εμείς τους 'αδερφούς' μας και κάθε φορά που τραγουδάγαμε μας επευφημούσαν. Μοναδικές στιγμές, μοναδικός κόσμος!
Κάθε 'π' είχε από δύο μεγάφωνα και ο οργανωτής με το μικρόφωνο καθοδηγούσε τον κόσμο, με αποτέλεσμα μια και μοναδική φωνή να σκίζει τον ουρανό του Βελιγραδίου-Η φωνή της ερυθρόλευκης ολυμπιακής ψυχής, που κάθε Κυριακή στο δικό μας γήπεδο, το Καραϊσκάκη, φτάνει μέχρι τους ουρανούς και τα ΑΔΕΡΦΙΑ μας, ενώ στο Μαρακανά προκαλεί ρίγος σε κάθε αντίπαλο.

Μίξη μοναδική, μίξη ερυθρόλευκη, που δεν μπορεί παρά να καθηλώσει τον οποιονδήποτε και οπουδήποτε.
Η νίκη του Ερ. Αστέρα (2-0) έκανε ακόμη καλύτερο το κλίμα και όλοι μεταφέραμε το γλέντι του γηπέδου στο μπαρ που μας οδήγησαν τα 'αδέρφια'. Η ποτοκατάνυξη έφυγε από κάθε όριο, με την ανταλλαγή συνθημάτων του θρύλου και του Αστέρα να ξεσηκώνουν το μαγαζί.

Χρειαζόμασταν, όμως, και ξεκούραση αφού το ταξίδι της επιστροφής θα ήταν ακόμη δυσκολότερο. Ο πρωινός καφές μας έκανε αρκετά καλό και μετά από μία σύντομη περιπλάνηση στα σοκάκια του Pancevo, ο επίλογος δόθηκε στο σταθμό του Βελιγραδίου Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και το 'ευχαριστώ' σε αυτά τα παιδιά που μας προσέφεραν τα ΠΑΝΤΑ ήταν το ελάχιστο που μπορούσαμε να πούμε.
Ο δρόμος μέχρι τη Θεσσαλονίκη ήταν πολύ πιο δύσκολος απo ότι τον περιμέναμε. Η κούραση μας είχε καταβάλει και όλα διογκώθηκαν από τα ηλίθια τερτίπια των Σκοπιανών στα σύνορα. Όλα λύθηκαν όμως με την ηγετική παρέμβαση του Τάσου από τους Misfits. Στην Καρντασούπολη μια πολύ μεγάλη έκπληξη μας περίμενε.Όχι από τους μπουγατσοκιμάδες (που για άλλη μια φορά ήταν ανύπαρκτοι), αλλά από την είσοδο στο τρένο μερικών λαγών (ναι, καλά διαβάσατε) που κατέβαιναν για τον αγώνα με την Μπαρτσελόνα. Άλλο ένα διασκεδαστικό ταξίδι μόλις ξεκινούσε.

Η άφιξη στην Αθήνα μας βρήκε με ανάμεικτα συναισθήματα. Η εμπειρία που ζήσαμε ήταν μοναδική και τα συναισθήματα που νιώσαμε δεν περιγράφονται με λέξεις. Η επιστροφή στη μεγαλούπολη μας ψιλοχάλασε, αφού θα ξαναβλέπαμε την αγαπημένη μας ομάδα σε μία εβδομάδα. Τουλάχιστον, όλοι μας ξέραμε ότι υπερασπιστήκαμε και στη Σερβία, επάξια, τον Ολυμπιακό μας και ενώσαμε τα κόκκινα της ψυχής μας με άλλους ομοϊδεάτες.
Η παρουσία μας στο Βελιγράδι και η γνωριμία μας με τα 'αδέρφια' μας του Ερ. Αστέρα μας γέμισε με εμπειρίες, αποδεικνύοντάς μας ότι ο αθλητισμός και οι ομάδες μπορούν να γεννήσουν στοιχεία όπως φιλία, αλληλοσεβασμός και αλληλοεκτίμηση, σε απάντηση προς όλους αυτούς που κατηγορούν και λοιδορούν το χώρο των οπαδών, οργανωμένων και μη.

ΘΡΥΛΕ ΤΟ ΛΑΒΑΡΟ ΣΟΥ ΣΤΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΠΑΝΤΟΥ