Είθισται μια φιέστα να σηματοδοτεί το πανηγύρι, την χαρά, την αποθέωση των θριαμβευτών και πρωταθλητών. Να σηκώνεται η κούπα στον ουρανό και ο κόσμος στις εξέδρες να παραληρεί τραγουδώντας τον ύμνο της ομάδας, συνθήματα, να υπάρχει εν ολίγοις μια "έκρηξη χαράς", να το πω έτσι. Εμείς όμως φαίνεται τα'χουμε ψιλοβαρεθεί όλα αυτά, οπότε κάθε χρόνο στις φιέστες μας ψάχνουμε να βρούμε τρόπους ώστε μετά το πανηγύρι να μας μένει μια πικρή γεύση. Τη μια τα κλάματα του Ριβάλντο, την άλλη οι αποδοκιμασίες στον Μπάγεβιτς και το "αντίο" στον μεγάλο Τζιοβάνι, την παράλλη οι φωνές εναντίον του Κόκκαλη... Ε, φέτος, για να μείνουμε στην τσίτα, έπρεπε να βρεθεί και κάτι να μας μαυρίσει τη βραδιά. Και φυσικά αναφέρομαι στην - σχεδόν - σίγουρη αποχώρηση του Όλοφ Μέλμπεργκ από την ομάδα.

Την άποψη μου για τον Σουηδό την έχω εκφράσει πολλάκις οπότε δεν θα απαριθμήσω τα χαρίσματα του ούτε θα εκθειάσω τον επαγγελματισμό του. Ξέρω οτι υπάρχει το αξίωμα "ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη κανέναν", συνοδευόμενο ενίοτε και από το "... έχει κι αλλού πορτοκαλιές". Συμφωνώ μάλιστα, εν πολλοίς με αυτό. Υπάρχουν όμως κάποιες περιπτώσεις, στις οποίες αξίζει να κάνεις τα "στραβά μάτια" και να κάνεις μια προσπάθεια παραπάνω για να κρατήσεις έναν ποδοσφαιριστή. Ο Σουηδός ήταν ακριβώς τέτοια περίπτωση : Ένας ποδοσφαιριστής που έκανε την διαφορά. Που έδωσε τέλος στην αέναη αναζήτηση για τον "μεγάλο κεντρικό αμυντικό". Που με τον Αβραάμ Παπαδόπουλο στο πλάι του, συνέθεσαν ένα σπουδαίο αμυντικό δίδυμο που διακρίθηκε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Που με τον επαγγελματισμό του και την εικόνα του, έδινε το παράδειγμα : Δε μπορεί να τρέχει στα βουνά απ'την προετοιμασία ο Μέλμπεργκ και να αργεί στις προπονήσεις ο άλλος. Δε μπορεί να χτυπάει σοβαρά στη Ρωσία και με το που συνέρχεται να μπαίνει στην εντεκάδα ο Μέλμπεργκ, και τον παράλλον να τον κάνει βαβά το ποζαλάκι του και να μένει στην άκρη να το χαϊδεύει τρείς μήνες. Δεν μπορώ να πω οτι είναι παράλογη η κίνηση της διοίκησης για περικοπές στα συμβόλαια, κάθε άλλο. Καλώς ή κακώς όμως, σε μια ομάδα, υπάρχουν οι παίκτες "ηγέτες" και οι "στρατιώτες". Ανέκαθεν οι ηγέτες, σε όλες τις κλίμακες, απολαμβάνουν μεγαλύτερων αμοιβών - πόσο μάλλον όταν τις αξίζουν μέχρι κεραίας. Και θεωρώ οτι ο Μέλμπεργκ, είναι ένας απ'αυτούς.

Κλείνω, υπενθυμίζοντας το εξής, αν και θεωρώ οτι είναι πασιφανές : Ο Ολυμπιακός για την Ελλάδα, είναι δυσανάλογο μέγεθος. Δεν χωράει σε αυτό που λέμε "Ελληνικό πρωτάθλημα". Το γεγονός όμως οτι εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να αγωνίζεται σε αυτό, τον περιορίζει. Δεν είναι σε θέση να κάνει σκληρά παζάρια και να κατεβάζει τον μισθό ενός ποδοσφαιριστή με "όνομα" στα μισά θέτοντας τελεσίγραφο "... και άμα θέλεις", γιατί πολύ απλά το "όνομα" δεν καταλαβαίνει ούτε από κρίσεις, ούτε από μπάτζετ. Όσο έχει "όνομα" που μετράει ακόμη στην ποδοσφαιρική αγορά, θα χαιρετήσει πολύ απλά και θα φύγει. Στο κάτω κάτω, είναι και βιασμός της λογικής να θεωρείς υπερβολικό το 1.5 εκ. ευρώ του Μέλμπεργκ, τη στιγμή που πέταξες το καλοκαίρι σχεδόν 1 εκ. ευρώ στον Φράνκο Κωστέτσο. Με κάποιους παίκτες, αξίζει να ασχοληθείς λίγο παραπάνω. Δεν είναι όλα "δώστε στον παικταρά όσα θέλει για να έρθει" ή "πάρε τόσα και άν θέλεις, αν δεν θέλεις, ιδού η πόρτα".

Υ.Γ. : Και τέλος, μια προτροπή... Αξίζει απεριόριστος σεβασμός σε έναν ποδοσφαιριστή που ούτε τρελίτσα πούλησε, ούτε λαϊκισμό, ήταν επαγγελματίας 101% σε όλες του τις υποχρεώσεις - από προπονήσεις μέχρι εξόδους της ομάδας, δεν κρύφτηκε στα δύσκολα, δεν προσποιήθηκε τραυματισμούς για να "λουφάρει" και έγινε αγαπητός στον κόσμο με την παρουσία του στον αγωνιστικό χώρο και μόνο. Ας μην υπάρξουν προσβλητικά για τη νοημοσύνη μας δημοσιεύματα που θα τον παρουσιάζουν "σκληρό και αδιάλλακτο", "που δεν έχει συναίσθηση της οικονομικής κατάστασης στη χώρα" και "που δεν σεβάστηκε τον Ολυμπιακό που του αναγέννησε την καριέρα". Ένα "ευχαριστούμε για όλα και καλή συνέχεια", είναι το ιδανικό για έναν μεγάλο πραγματικά ποδοσφαιριστή. Τον καλύτερο ξένο αμυντικό που έφερε ποτέ ο Ολυμπιακός, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Μεγάλε Όλοφ, από καρδιάς, εύχομαι καλή επιτυχία όπου κι αν συνεχίσεις την καριέρα σου (εκτός αν πας στον βάζελο, οπότε θα τα ακούσεις τα μπινελίκια σου).