Το παιχνίδι των νέων με τη μαρσέιγ μόλις έχει τελειώσει, χαρούμενοι για τη παρουσία του κόσμου αλλά και για το δέσιμο κερκίδας και ομάδας κατευθυνόμαστε στο αυτοκίνητο να γυρίσουμε σπίτι, το μνημείο της θύρας 7 έχει περιτριγυριστεί απο πιτσιρικάδες που θέλουν να μάθουν τι είναι, τότε πλησιάζουμε κι εμείς ακούμε ένα πατέρα να λέει στα παιδιά που έχουν μαζευτεί  ''τα παιδιά αυτα έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για τον Ολυμπιακό'' και τους πιτσιρικάδες να κοιτάζουν με απορία και δέος, κάτι τέτοιες στιγμές χαίρεσαι και καταλαβαίνεις το μεγαλείο του Ολυμπιακού αλλά και του λαού του.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις δεν λένε?? 

Ε ορίστε οτι και να πούμε εμείς είναι πολύ λίγο... 

Ο Ολυμπιακός έχει πάρει το ευρωπαικό και οι δρόμοι έχουν γίνει ενα ερυθρόλευκο ποτάμι, στη φωτογραφία βλέπουμε το αγνό πάθος και το τι σημαίνει Ολυμπιακός για κάποιους...

Σε τοίχο του Λονδίνου και συμφωνούμε απόλυτα με τη νοοτροπία που πρεσβεύει...

Κυκλοφόρησε το ένατο τεύχος του περιοδικού Humba για το πολιτικό και κοινωνικό νόημα του αθήτισμού με αγνά οπαδικά ενδιαφέροντα και ''ψαγμένα'' θέματα.

Το παρακάτω βίντεο δείχνει τις αλλαγές που στο ποδόσφαιρο της Αγγλίας μεσα στο πέρασμα των χρόνων, την απώλεια του πάθους και της ψυχής του αθλήματος…

Ευτυχώς ανήκουμε σε εκείνη τη γεννιά που πέρασε τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά της χρόνια μακρυά απο το Internet, το facebook και οι επαφές που είχε με τη μπάλα δεν ήταν μόνο μέσω Playstasion και Pro άλλωστε όπως μου έλεγε ένας μεγάλυτερος στη μπάλα ματώνουν τα γόνατα σου απο τα πεσίματα στα χαλίκια και στα τσιμέντα όχι τα χέρια σου απο τα πλήκτρα.

Στις μεγαλουπόλεις του σήμερα οι έλευθεροι χώροι λιγοστεύουν όλο και περισσότερο τα πάρκα, οι πλατείες τείνουν να εξαφανιστούν δίνοντας τη θέση τους σε αντιαισθητικά εμπορικά ή τεράστιες πολυκατοικίες.Τα ελεύθερα σημεία συνάντησης των πιτσιρικάδων κάθε γειτονιάς χάνονται με το πέρασμα των χρόνων τι κι αν το να στηθεί ένα ματσάκι είναι τόσο εύκολο που το μόνο που χρειάζεται είναι λίγα μέτρα ελεύθερου χώρου 2 πέτρες ή δυο κάδους για να παριστάνουν τα δοκάρια του τέρματος, τωρα πιά ακόμη κι αυτά φαντάζουν δύσκολα.Στις μέρες μας οι αλάνες μετατράπηκαν σε γηπεδάκια 5×5 ή 7×7 που ξεφυτρώνουν όλο και περισσότερα σε διάφορα σημεία της πόλης, όμως είναι το ίδιο(?) ακόμη κι ά ν το χρηματικό αντίτιμο είναι μικρό θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν τα γηπεδάκια αυτά τις αλάνες?

Η μπάλα στις γειτονιές ήταν ένας ακόμη παράγοντας κοινωνικοποίησης και συναναστροφής ανθρώπων ίδιων ή και διαφορετικών που υποστήριζαν την ίδια ή και διαφορετική ομάδα…

Στις αλάνες λοιπόν που ματώσαμε τα γόνατα μας και σκίσαμε όλα μας τα ρούχα, στις αλάνες που παίζαμε μπάλα και αφιερώναμε τα γκολ μας σε κορίτσια, στις αλάνες που ονειρευτήκαμε πως θα γίνουμε μεγάλοι παίχτες, στις αλάνες που λειτουργούσαν σαν βαλβίδες αποσυμπίεσης μέσα στη καθημερινότητα.

Στις αλάνες που τόσο μας λείπουν…

Χωρίς σχόλια...

Πόσες Κυριακές πέρασα στα πέταλα να βλέπω γρασίδι, τερέν, τάραφλεξ, πισίνα και πόσα συναισθήματα έχω να θυμάμαι χαρά λύπη, θυμός, ελπίδα, πάντα συνδεδεμένα με την ομάδα, η Κυριακή είχε πάντα την ιδιότητα να μην έχει καμία επαφή με τις υπόλοιπες μέρες τις βδομάδας, οι καθημερινές ήταν συνυφασμένες πάντα με δουλειές άγχη, και τα Σάββατα με τη μέρα του ξεφαντώματος. Η Κυριακή όμως έχει πάντα τη δική της ιστορία μια ιστορία που συμπληρώνεται από εικόνες, εικόνες από κερκίδες που πάλλονται, εικόνες από καπνογόνα, εικόνες από εκδρομές σε αφιλόξενες έδρες, εικόνες από φιλαράκια ματωμένα και εσύ να τους κρατάς και να συνεχίζεται σαν να μην έγινε τίποτα.

Οι Κυριακές κρύβουν μέσα τους ένα περίεργο αέρα ελευθερίας κι ένα δέσιμο με πράγμα που δεν καταλαβαίνουν εύκολα οι άλλοι, κρύβουν καρδιοχτύπια για την ομάδα, καρδιοχτύπια αδρεναλίνης όταν τα πράγματα ζορίζουν και κρύβουν μέσα τους πολλές αναμνήσεις από νίκες ή ήττες τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδων.

Οι δικές μας Κυριακές έχουν όμορφες μυρωδιές από καπνογόνα, έχουν κλεισμένες φωνές από ουρλιαχτά πώρωσης, έχουν ένταση που εκτονώνεται από μια δύσκολη βδομάδα, που θα βοηθήσει για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις άσχημες Δευτέρες που θα έρθουν.

Όλου του κόσμου οι Κυριακές που άφηνες οικογένειες, φίλους δουλειές, γκόμενες για να κάνεις ότι στ’ αλήθεια σε γεμίζει…